با عرض سلام به خوانندگان این وبلاگ!نکته اولی که میخواهم بگویم این است که من هیچ نیستم. تنها یک نوجوان ایرانی ام که ادبیات ملی اش را دوست دارد و نمی خواهد زبانش توسط سایر زبانها از بین برود. امروزه به جرءت می توانم بگویم که نیمی از صحبت های ما عربی است. مگر در اسلام نیامده است که "حب الوطن من الایمان"؟ ومگر پارسی راپاس داشتن عشق میهن نیست؟ " علیرضا احمدی (شایان) "